kursie.

ani jej nikt nic nie robił, a jednak obsceniczność rysunku aż biła w
za kilka lat.
dzieci przywykła do tego, że się ją prowadzi, chroni, dba o jej
nich gęsty, czarny dym. Dopiero po drugim kopniaku utworzyła się
się na nadgodziny, teraz jednak traktował je jako luksus, a praca pod
Była pewna, że w domu przepełnionym kosztownościami
uchylasz, lecz tylko pod warunkiem, że to będzie ktoś neutralny.
często, a Tempera na zawsze zapamiętała. — Wszystkie
kiedy też zostaje sama. Doszła w końcu do wniosku, że pewnie dlatego,
- W związku z właściwym mężczyzną... - Wzruszyła ramionami, nie patrząc mu w oczy.
Powinieneś czym prędzej zwrócić ją do księgarni. To zbyt
rozgrywa koszmar i jeśli zaraz, tej nocy, nie opowiem ci o wszystkim, to
- Rzeczywiście nie - odparła szczerze - ale dziękuję, żeś to
Za wcześnie. Te słowa wciąż powracały niczym natrętny refren.

Spuściła wzrok. Bezpieczniej będzie nie patrzeć na niego. Nie z tak bliska. Wbiła spojrzenie w kołnierzyk jego koszuli. Kołnierzyk był rozpięty, widać było opaloną skórę...
Ochmistrzyni zaprowadziła Tammy do pokoju dziecin¬nego. Henry potulnie przyjął zmianę miejsca, tak zresztą jak potulnie przyjmował wszystko. Z jednej strony było wy-godnie mieć takie grzeczne dziecko, które nie grymasiło, nie płakało - bo wiedziało z doświadczenia, że to nic nie da. Z drugiej strony ta nienaturalna grzeczność niezmiernie niepokoiła Tammy. Zdrowy dziesięciomiesięczny malec po¬winien domagać się uwagi! I to głośno!
dobrze.
- Ale ja...
Pochylił głowę i popatrzył na nią z głęboką troską.
Henry wyspał się w ciągu dnia i chciał się bawić, więc Mark zabrał go do łóżka, włączył laptop i zaczął pracować nad projektem sieci kanałów nawadniających. O ile można to było nazwać pracą... Henry nieustannie domagał się uwa¬gi, więc jeśli przez całe trzydzieści sekund nic nowego się nie działo, próbował temu zaradzić. System kanałów na mo¬nitorze rychło zaczął przypominać sieć utkaną przez bardzo pijanego pająka.
Henry zaczął wymachiwać misiem. Chyba w tej chwili nie dbał zanadto o ciocię. Właściwie nie musiał, ponieważ Mark martwił się za dwóch.

- Przynieś ten list - zażądał Mark, jakby liczył na jakiś pomyślny obrót sprawy. Może w tym liście będzie coś, co skłoni tę nieobliczalną kobietę do namysłu?
znowu zacząć być sobą prawdziwym. I wtedy zrozumiesz, że...
- Wynajmę pokój w hotelu. Dam sobie radę. Proszę mnie tylko zawieźć do mojego siostrzeńca – powiedziała zimno i ponownie odwróciła się do niego plecami.
- Tak, pytam czy nadałeś już jej jakieś imię, które specjalnie dla niej wymyśliłeś. Takie imię, które jest tylko wasze i
- Och, nie tylko ty byś brał. - Na jej wargach znowu zaigrał uśmiech, tym razem uroczo przekorny. - Jestem du¬żą dziewczynką, Wasza Wysokość, i wiem, czego chcę. - Na
Uśmiechnął się jakby z rozmarzeniem.
- Nie, nie wszyscy Poszukiwacze Szczęścia stają się pijakami. Mądrzy Poszukiwacze znajdowali szczęście, choć nie